Հայաստանի անկախության վերականգնումից, հատկապես 1998-ից հետո հանրապետության արտաքին քաղաքականության գլխավոր ուղղություններից մեկը դարձավ Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման հարցը։ Այդ գործընթացը 20-րդ դարի վերջին տասնամյակում և 21-րդ դարի սկզբին ծավալվեց նոր ուժով։ Ցեղասպանությունը ճանաչել են Ռուսաստանի Պետական դուման, Հունաստանի, Լիբանանի խորհրդարանները, ապա Բելգիան, Շվեդիան, Կանադան, Սլովակիան, Շվեյցարիան, Ֆրանսիան, Իտալիան, Ավստրալիան, Գերմանիան և այլ երկրներ։ Միջազգային կազմակերպություններից առաջինը Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչել է Եկեղեցիների համաշխարհային խորհուրդը, ապա՝ Եվրախորհրդարանը։

Փաստորեն ներկայումս ցեղասպանությունը ճանաչած և դատապարտած պետությունների թիվը 20-ից ավելի է։ Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչել են նաև ԱՄՆ-ի 40 նահանգներ և տարբեր քաղաքների քաղաքապետարաններ։ Չնայած նահանգների մեծ մասը ճանաչել է Հայոց ցեղասպանությունը, սակայն Կոնգրեսը, Սենատը, քաղաքական խնդիրներից ելնելով, այս հարցը վերջնականապես չեն լուծում։ Եթե մինչև 2004թ. կեսերը Հայոց ցեղասպանության ճանաչման գործընթացում նկատվում էր տվյալ երկրի հայ համայնքի ազդեցությունը, ապա 2004թ. Սլովակիայի ճանաչումից հետո սկսվել է մի փուլ, երբ Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող երկրներում հայ համայնքը գրեթե բացակայում է։ Պետությունները հետևում են միջազգային ասպարեզում հատկապես Եվրամիությունը ներկայացնող երկրների ժողովրդավարական քայլերին։ Եվրախորհրդարանի և եվրոպական երկրների կողմից հայոց ցեղասպանության ճանաչումը դեպի Եվրոպա ձգտող պետություններին մղում է այս հարցում ևս համախմբվել։ Մի շարք երկրներ՝ Ֆրանսիան ու Բելգիան, օրենք են ընդունել նաև Հայոց ցեղասպանությունը մերժող անձանց դատապարտելու մասին, որին 2007-ին միացավ նաև Արգենտինան։ Ներկայումս Հայոց ցեղասպանության ճանաչման միջազգային գործընթացը շարունակվում է։

Ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանը հասնելը դարձել է բովանդակ հայության գերագույն խնդիրներից մեկը։