Հայկական լեռնաշխարհն ունի հարուստ ընդերք։ Դեռ վաղնջական ժամանակներից շահագործվել են պղնձի, կապարի, արծաթի և ոսկու հանքերը, իսկ Ք.ա. II հազարամյակի վերջերից՝ երկաթահանքերը։ Ոսկի արդյունահանվել է Սպերում, Հայկական Տավրոսում և. այլ վայրերում, արծաթ՝ Ծոփքում, պղինձ՝ Գուգարքում, Աղձնիքում, Սյունիքում (Կապան) և այլուր, կապար՝ Վանա լճից հարավ ընկած շրջաններում։ Երկաթի հարուստ հանքավայրեր կան Աղձնիքում և այլուր։ Դեռ հնուց ի վեր հռչակված էին Կողբի, Նախիջևանի և Կաղզվանի աղահանքերը։ Հայկական լեռնաշխարհը հռչակված է իր բազմաթիվ սառը և տաք հանքային ջրերով, որոնցից վերջինները մեծ մասամբ հայտնի էին ջերմուկ անունով և հաճախ իրենց անունն են տվել մերձակա բնակավայրերին։ Հնում նշանավոր էին Էլեգիայի (Եղեգի) և Վարշակի ջերմուկները, Վայոց ձորի ջերմուկը և այլն։ Մեր հանրապետության տարածքում մեծ հռչակ ունեն Ջերմուկի, Դիլիջանի, Արզնիի և այլ հանքային աղբյուրները, որտեղ գործում են առողջարաններ։ Մեծ են և գործնականում անսպառ Հայկական լեռնաշխարհի ոչ մետաղական հանքավայրերը։ Հանդիպում են տուֆի, բազալտի, հրաբխային կավերի, գրանիտի, մարմարի և այլ հանքավայրեր։ Համաձայն «Աշխարհացոյց»–ի՝ Տուրուբերանում հանդիպել է սև և սպիտակ նավթ։ Հայաստանի Հանրապետությունում հայտնի են Ջաջուռի և Ջերմանիսի ածխահանքերը։
| 
