Արևելյան Հայաստանն ու ամբողջ երկրամասը Ռուսաստանին միացնելուց հետո վարչական բաժանման, գործող օրենքների մի խառնուրդ էր ստեղծվել: Կառավարությունը մտածում էր միասնական և հստակ վարչաձև մշակել:

1840թ. ընդունվում է օրենք, որով Անդրկովկասը ենթարկվում է վարչական նոր բաժանման: Ստեղծվում է վարչական երկու միավոր՝ Վրացա-իմերեթական նահանգ և Կասպիական մարզ: Հայկական մարզը՝ որպես առանձին վարչական միավոր, վերացվում է: Մեծապետական այդ նոր օրենքը անտեսում էր Անդրկովկասի ժողովուրդների ազգային առանձնահատկությունները, այդ պատճառով էլ ընդհանուր դժգոհությունների տեղիք տվեց:

Ցարական կարգերն ամրապնդելու նպատակով 1844թ. Կովկասում հիմնվում է փոխարքայություն: Փոխարքա է նշանակվում փորձված պաշտոնյա Ա. Վորոնցովը, որը ճկուն քաղաքականություն էր վարում: 1849թ. հատուկ հրամանագրով կազմվում է Երևանի նահանգը, որի մեջ մտնում էին հինգ գավառ՝ Երևանի, Ալեքսանդրապոլի, Նախիջևանի, Նոր Բայազետի և Օրդուբադի: Վարչական այս բաժանումը պահպանվեց երկար ժամանակ՝ մինչև 1917 թվականը: 1830-1840-ական թթ. վարչական վերափոխումներով ցարական կառավարությունը Անդրկովկասում ամրապնդեց ռուսական օրենքներն ու վարչաձևը: