Առաջին աշխարհամարտի տարիներին Ռուսաստանը հայտնվեց ծանր դրության մեջ։ Երկիրը կանգնեց հեղափոխության շեմին։ Ժողովրդի ընդհանուր դժգոհությունը վերաճեց հզոր հեղափոխության, և 1917թ. փետրվարին Ռուսաստանում տապալվեց ինքնակալությունը։ Դրանով վերջ տրվեց Ռոմանովների արքայատոհմի 300-ամյա տիրապետությանը։ Երկրում հաստատվեց երկիշխանություն։ Դրանցից մեկը աշխատավորական զանգվածների շահերն արտահայտող իշխանությունն էր՝ ի դեմս բանվորների, զինվորների և գյուղացիների պատգամավորների սովետների (խորհուրդների), իսկ մյուսը՝ բուրժուազիայի՝ հանձին ժամանակավոր կառավարության։ Իրավական իշխանությունը գտնվում էր ժամանակավոր կառավարության ձեռքում։ Դրա կողքին մեծ դերակատարություն ուներ Պետրոգրադի խորհուրդը։ Երկիրը պատվեց բանվորագյուղացիական խորհուրդների լայն ցանցով։ Դրանք կազմակերպվեցին նաև Անդրկովկասում և Արևելյան Հայաստանում։ Փետրվարյան հեղափոխությամբ քաղաքական իրադրությունը հիմնովին փոխվեց նաև Անդրկովկասում։ Մարտի սկզբներին լուծարվեց Կովկասի փոխարքայությունը։ Այստեղ հիմնվեց ժամանակավոր կառավարության տեղական գործադիր իշխանության մարմինը, որը կոչվեց Անդրկովկասյան հատուկ կոմիտե՝ ՕԶաԿոմ (Особый Закавказский Комитет)։ ՕԶաԿոմ-ի կազմի մեջ մտան Ռուսաստանի Պետական դումայի 5 անդամներ, որոնք ներկայացնում էին կովկասյան հիսնական ազգություններին՝ հայերին, վրացիներին, ադրբեջանցի թուրթերին և ռուսներին։ Նոր իշխանության այս մարմինները ժամանակավոր էին։ Դրանք պետք է կառավարեին երկիրը մինչև Համառուսաստանյան սահմանադիր ժողովի հրավիրումը և օրինական իշխանության ձևավորումը։
| 
