Նախնադարում յուրաքանչյուր տոհմի անդամ կարծում էր, որ իր տոհմն առաջացել է որևէ կենդանուց, բույսից կամ առարկայից։ Հասկանալի է, որ տոհմերը պաշտում էին դրանց ու շատ հաճախ կոչվում դրանց անուններով (ցուլի, արծվի, կաղնու, աղավնու և այլ տոհմեր)։ Ենթարկվելով բնության արհավիրքներին և հասկանալով իր անզորությունը դրանց նկատմամբ՝ մարդը պաշտում էր բնության երևույթները՝ կայծակը, քամին, անձրևը և այլն։ Ջրի պաշտամունքին էին նվիրվում ձկնակերպ քարե կոթողները, որոնց ժողովուրդը կոչում է վիշապներ։ Բուսականության ծաղկումը, ջրի սառչելը, բնության զարթոնքը նախնադարյան մարդը փորձում էր ընկալել որպես ոգիների գործունեություն։ Նրանց բարեհաճ վերաբերմունքն ստանալու համար նա զոհեր էր մատուցում, աղերսում ոգիներին խնայել իրեն և բարյացակամ լինել ու կատարել իր խնդրածը։ Նախնադարյան մարդու կարծիքով իր մեռած հայրերն ու պապերը շարունակում են ապրել հանդերձյալ աշխարհում՝ հաջողություն կամ անհաջողություն բերելով նրան, ուստի նրանց բարեհաճությունը ձեռք բերելու համար ոչ միայն աղոթում էր նրանց, այլև զոհեր մատուցում։ Աստիճանաբար սկսեց ձևավորվել կրոնը։ Ծնունդ առան պտղաբերության ու սիրո և այլ աստվածություններ։ Էլ ավելի ամրապնդվեց անդրշիրիմյան կյանքի այն հավատը, թե մարդու մեռնելուց հետո նրա հոգին կենդանի է մնում և շարունակում է ապրել մեկ այլ կյանքով։
| 
