Հայաստանի բարձրագույն կրթության առաջնեկը Երևանի պետական համալսարանն է, որը, Երևանի ժողովրդական համալսարան անունով, հիմնադրվել է 1919թ.։ Սկզբնապես գործող երկու ֆակուլտետներին 1921թ. ավելացան նորերը՝ 1941թ. հասնելով 8-ի։ Ուսանողների թիվը 20 տարվա ընթացքում աճեց մոտ 6 անգամ, իսկ դասախոսներինը՝ 9 անգամ։ Նրա ֆակուլտետների հիման վրա ստեղծվեց հանրապետության բուհերի ցանցը՝ բավարարելով դրանց դասախոսական անձնակազմի հիմնական պահանջը։

Հաջորդ բուհը դարձավ Երևանի կոնսերվատորիան (1923թ.), որը կոչված էր պատրաստելու բարձրագույն երաժշտական կադրեր։ 1928թ. բացվեց անասնաբուծական-անասնաբուժական ինստիտուտը, որը կադրեր էր պատրաստում Անդրկովկասի հանրապետությունների համար։

Առաջին հնգամյակը կադրերի մեծ պահանջ առաջացրեց, ուստի 1930թ. Երևանի համալսարանի ֆակուլտետները դարձան ինքնուրույն ինստիտուտներ՝ պոլիտեխնիկական, գյուղատնտեսական, բժշկական, մանկավարժական։ 1940թ. Հայաստանում գործում էր 9 բուհ՝ 11100 ուսանողներով և պրոֆեսորա-դասախոսական բարձրորակ անձնակազմով։

Կազմավորվեց նաև միջնակարգ մասնագիտական ուսումնական հաստատությունների ցանց։ 1940թ. գործում էր 62 տեխնիկում շուրջ 9000 սովորողներով։

1928–1941թթ. Հայաստանի բուհերը և տեխնիկումները միասին տվեցին շուրջ 22 հազար շրջանավարտ։