Հայրենական պատերազմի ավարտից հետո բնակչության սոցիալական վիճակը բավականին ծանր էր։ Իշխանությունները որոշ քայլեր էին ձեռնարկում այն բարելավելու ուղղությամբ։ 1947թ. վերջերին վերացվեց պարենային մթերքների բաշխման քարտային համակարգը, անցկացվեց դրամական ռեֆորմ։ Իրականացված քաղաքականությունը նպաստեց ապրանքադրամային հարաբերությունների ծավալմանը։ 1960–1970-ական թթ. Հայաստանի ազգաբնակչության սոցիալական ապահովվածության մակարդակը, նախորդ ժամանակաշրջանների համեմատությամբ, որոշակի բարձրացավ։ Տնտեսության զարգացումը հնարավորություն տվեց բարձրացնել աշխատավարձերը և կենսաթոշակները։ Քաղաքաշինությունը զգալիորեն բարելավեց բնակչության բնակարանային պայմանները։ Գյուղական շրջաններում նույնպես հնարավորություն ստեղծվեց շինարարական աշխատանքներ ծավալել։ Գյուղերում նախկին հողաշեն տների փոխարեն կառուցվում էին նոր քարե առանձնատներ։ Բարելավվեցին բնակչության կենցաղային պայմանները։ Հանրապետության ամբողջ տարածքի էլեկտրիֆիկացման աշխատանքները ավարտվեցին, և կենցաղում սկսեցին օգտագործել տեխնիկայի նոր նվաճումները՝ սառնարան, հեռուստացույց, իսկ գազաֆիկացումից հետո՝ նաև գազօջախ։ Սակայն Հայաստանի բնակչության բարեկեցությունը, ինչպես ամբողջ ԽՍՀՄ-ում, զարգացած երկրների բնակչության հետ համեմատած, ցածր էր։ Ազգաբնակչության սոցիալական վիճակը մեծապես կախված էր նրա դրամական եկամուտներից, մասնավորապես աշխատավարձերից։ Բավականին ցածր էր ինժեներատեխնիկական անձնակազմի աշխատավարձը։ Հանրապետության մի շարք շրջաններում աշխատանքը սեզոնային բնույթ էր կրում (աշխատանքով ապահովված էին տարվա որոշ ամիսներին), ուստի միջոցներ վաստակելու համար տարեկան շուրջ 20 հազար մարդ արտագնա աշխատանքի էին մեկնում Ռուսաստան և այլ հանրապետություններ։ Հանրապետության բնակչության սոցիալական ապահովության ոլորտում բազմաթիվ դժվարություններ էին առաջացել, որոնց հետևանքով աստիճանաբար իջնում էր նրա կենսամակարդակը։
| 
