Հայոց հողի վրա ծաղկել և փթթում էին ծիրանենիները... Նրանցից մեկն առավել գեղեցիկ և սքանչելի էր: Վետվետուն քամին նրա կողքով սուրալիս մի պահ կանգ առավ. այդքան գեղեցիկ ծաղիկներ նա դեռ չէր տեսել: Քամին չէր կարողանում սուրալ ծիրանենուց հեռու: Ասես կապված լինեին նրա անտեսանելի թևերը: Նա ինքնամոռաց կերպով խաղում էր չքնաղ ծիրանենու տերևների ու ծաղիկների հետ, շնչում նրանց բույրը..Էլ ոչինչ պետք չէր Քամուն արևի տակ...Միայն ինքն էր ու իր չքնաղ ծիրանենին: Նա հպվում է ծառի տերևներին և սքանչելի մեղեդիներ են ծնվում` թևածելով չորս կողմը: Քամիների տիրակալը լսում է հմայիչ երգի հնչյունները և բարկանալով` ուզում է ոչնչոցնել ողջ բուսականությունն ու ծառերը: Քամին իր թևերով գրկում է ծիրանենուն` ցանկանալով փրկել նրան տիրակալի զայրույթից:Քամիների տիրակալը , հասնելով նրանց, ասում է
-Ուզում ես փրկել նրան?: Շատ լավ, կորող ես նրան այդպես գրկած էլ ապրել, ես քեզ կթողնեմ քո թևերը, բայց լավ իմացիր.եթե օրերից մի օր նրան գրկիցդ բաց թողնես և սուրաս հեռու, նա կմահանա:
Քամին ցնծում էր. չքնաղ ծիրանենին նրա գրկում էր, իսկ Տիրակալը չէր խլել նրա թևերը:
Այսպես անցան գարունն ու ամառը: Աշնան խամրած գույների հետ խամրեցին նաև չքնաղ ծիրանենու տերևներն ու թոշնեցին ծաղիկները: Քամին նրան իր գրկու էր դեռ պահում, բայց նախանձով էր նայում իր եղբայրներին, որ ազատ սուրում ու խաղում էին անհունության մեջ: Մի օր էլ, այլևս չդիմանալով` նա բաց թողեց ծիրանենուն և սուրաց հեռու-հեռու...
Ծիրանենին մահացավ: Միայն մի փոքրիկ ճյուղի մեջ մնաց քամու շունչը...Այդ ճյուղն էլ օրերից մի օր ցախ հավաքող մի տղա գտավ ու դրեց շուրթերին: Ճյուղը երգեց Քամու և Ծիրանենու մոռացված, բայց գերող ու չքնաղ մեղեդիները..
Այդ ճյուղն էլ հենց դուդուկն է` մեր Ծիրանափողը:
