«Գևորգ Մարզպետունին» հայկական հանրահայտ գրող Մուրացանի հայտնի վեպերից է: Առաջին անգամ տպվել է 1896 թվականին, իսկ առանձին գիրք դուրս է եկել միայն 1912 թվականին: Ռուսերեն լեզվով առաջին անգամ թարգմանվել է 1963 թվականին: Հեղինակը իր վեպում նկարագրել է X դարի իրադարձությունները Հայաստանում, երբ երկիրը գտնվում էր թշնամի հագարացիների լծի տակ, և պատերազմները անխուսափելի էին: Հայաստանի թագավորը այդ ժամանակ հզոր արքա Աշոտ Երկաթն էր, որը առասպել էր դարձել ժողովրդի համար, երբ կարողացավ իր գահակալության ժամանակ ջարդել բոլոր թշնամական զորքերը: Նա վրեժխնդիր եղավ իր հոր համար, նախկին թագավոր Սմբատ Բագրատունու, որին մահապատժի էին ենթարկել արաբները, դավաճան Գագիկ Արծրունու օգնությամբ: Այս ամենի մասին գրքի սկզբում պատմում է դայակ Սեդան Սահականույշ թագուհուն, Աշոտի կնոջը: Սեդան նաև խոստովանում է, որ Աշոտը դավաճանել է ժամանակին Սահականույշին իշխան Ցլիկ Ամրամի կնոջ հետ, սակայն հետագայում պարզվում է, որ Սահականույշը այս ամենի մասին վաղուց տեղեկացված էր: Գրքի գլխավոր հերոսներից մեկն է իշխան և հետագայում սպարապետ Գևորգ Մարզպետունին, որը մեծ դեր է խաղում երկրի ազատագրության մեջ: Նույնիսկ ամենադժվար պահերին նա մնում էր հավատարիմ իր ժողովրդին, արքային և հայրենիքին: Նույնիսկ այն պահին, երբ նա ուներ ընդհամենը տասնիննը զինվոր, նրանք քսան հոգով պայքարում են հագարացիների և նրանց առաջնորդ Բեշիրի դեմ: Հաղթանակը նրանց ետևից էր: Գրքի ամենահայտնի մասերից է Սևանի ճակատամարտը, Երբ Աշոտ արքան իր կնոջ հետ բնակվում էր Սևանի կղզում, Բեշիրը իր զորքերով դիրքավորվում են լճի ափերին: Աշոտը հավաքում է իր բոլոր թիկնապահներին, որոնց թիվը երեք հարյուրից քիչ էր և առագաստների վրայից նետեր արձակում հագարացիների վրա: Բեշիրը փախչում է ողջ մնացած զինվորների հետ: Հետագայում հայ հերոսներին հաջողվում է ազատագրել նաև Դվինը և ազատվել բոլոր թշնամիներից:
